Łopaciński Antoni h. Lubicz (ok. 1720 – ok. 1777), sędzia ziemski, marszałek upicki konfederacji barskiej. Syn Stanisława, sędziego grodzkiego upickiego, i Eleonory Gadonówny, a brat Krzysztofa, rektora pijarów rosieńskich i autora słownika litewskiego. Posiadał niewielkie dobra na pograniczu Trockiego i Żmudzi; zamieszkiwał przez pewien czas w starościńskich dobrach w Szadowie (m. in. w l. 1759–61, jako ich dzierżawca lub administrator). W r. 1744, a następnie 1753 pełnił funkcję deputata na Trybunał Lit. Pod koniec lat pięćdziesiątych był rotmistrzem upickim oraz namiestnikiem znaku husarskiego buławy w. lit. W r. 1759 otrzymał urząd wojskiego (mniejszego) upickiego. W r. 1760 mianowany był komendantem chorągwi w regimencie konnym buławy wielkiej szefostwa Michała Radziwiłła, hetmana w. lit. T. r. został poborcą pogłównego na Żmudzi, a w r. 1761 z pow. upickiego deputatem na Trybunał Lit. Mimo wyboru przez przeciwników w dniu następnym nowych sędziów Ł. utrzymał się przy swej funkcji dzięki Radziwiłłowi, którego klientem pozostawał już od wielu lat, i w pow. upickim pilnował jego interesów na sejmikach poselskich i deputackich. W r. 1763 dostał urząd pisarza grodzkiego upickiego, w r. 1764 podpisał elekcję Stanisława Poniatowskiego, a w następnym został sędzią ziemskim upickim. Z ramienia sejmu 1766 r. brał udział w komisji do odnowienia granic między Żmudzią, pow. upickim, wiłkomierskim i brasławskim a Księstwem Kurlandzkim. Sejm 1767/8 r. przedłużył uprawnienia komisji, mającej swą siedzibę w miasteczku Zagory, na następny okres międzysejmowy.
Nie ma żadnego śladu udziału Ł-ego w konfederacji radomskiej. Przystąpił natomiast do konfederacji barskiej. Pod naciskiem konfederacji wiłkomierskiej i kowieńskiej 532 członków drobnej szlachty sporządziło w Poniewieżu akt konfederacji upickiej (24 IX), a Ł-ego, odżegnującego się od marszałkostwa, przymusiło do przyjęcia laski. Szybka akcja Rosjan i rozproszenie sąsiedzkich konfederacji przeszkodziły Ł-emu w zorganizowaniu własnego oddziału. Nie podążył jednak (jak twierdzi W. Konopczyński) do Nieświeża, gdzie ściągali litewscy marszałkowie, lecz połączył się z konfederatami kowieńsko-wiłkomierskimi. Po rozbiciu ich na przełomie października i listopada pod Wysoką Rudą koło Kalwarii, przeszedł granicę pruską i schronił się w Tylży. Tu w ciągu zimy wchodził w skład grupy ośmiu marszałków litewskich, którzy wybrali Onufrego Gniewomira Bęklewskiego, marszałka brzeskiego lit., szefem całej Prowincji Litewskiej i wyprawili w marcu 1769 z pełnomocnictwami do barzan. Od 1 IX przebywał z grupą marszałków lit. w Reszlu na Warmii, a 18 IX odbył w opactwie oliwskim konferencję z rezydentem francuskim J. Gérardem. Z Gdańska pośpieszył do Cieszyna. Po drodze przyjęty był w Lublińcu 15 I 1770 przez Franciszkę Krasińską.
Dn. 28 I 1770 złożył Ł. przysięgę w Generalności i do końca konfederacji reprezentował w niej z konsyliarzem i regimentarzem Bartłomiejem Bystramem pow. upicki, najpierw w Preszowie, a od września 1771 w Cieszynie. Związany z Karolem Radziwiłłem, nie odegrał w Generalności większej roli. Dn. 5 II 1772 został delegowany (z instrukcją datowaną 7 II) jako przedstawiciel Litwy do Preszowa dla powitania, a równocześnie pogodzenia skłóconych od dłuższego czasu powracających z Turcji szefów barskich, tj. Michała Krasińskiego i Joachima Potockiego. Do połowy maja zatrudniony był w Preszowie ekwipowaniem przybywających z Turcji rozbitków. Po powrocie podążył z Cieszyna do Żyliny i tu 17 VI podpisał akt przekazujący uprawnienia Generalności mniejszemu gronu jej członków udających się za granicę. W początkach lipca udał się przez Opawę do Gdańska. Czas jakiś przebywał w starostwie człuchowskim na łaskawym chlebie K. Radziwiłła. Z nadwątlonym zdrowiem, po przebytej w Gdańsku ciężkiej chorobie «febry», zapewne w początkach 1773 r. powrócił do kraju. Z ramienia sejmu rozbiorowego brał udział w kilku komisjach do rozsądzenia spornych spraw majątkowych, a wśród nich w pierwszych miesiącach 1776 r. w Nowogródku w komisji do ostatecznego uregulowania zawiłych spraw dotyczących dóbr radziwiłłowskich. Od maja t. r. uczestniczył w reasumowanej komisji sejmowej do odnowienia granic między W. Księstwem Litewskim a Księstwem Kurlandzkim i Semigalskim. Zmarł prawdopodobnie w r. 1777.
Żonaty od r. 1752 z Bogumiłą Bykowską, pozostawił trzech synów: Stanisława, podczaszego upickiego, Mikołaja, rotmistrza upickiego, i Jana.
 
Boniecki; Uruski; – Konopczyński W., Konfederacja barska; tenże, Polityka i ustrój Generalności konfederacji barskiej, Arch. Kom. Hist., Kr. 1930 XIV; Michalski J., Schyłek konfederacji barskiej, Wr.–W.–Kr. 1970; Pułaski K., Szkice i poszukiwania historyczne, Lw. 1909 IV; tenże, Z życia księżnej Kurońskiej, W. 1890 s. 149; – Elektorów poczet, Wyd. O. Pietruski, Lw. 1845; Kossakowski J., Pamiętniki, Wyd. A. Darowski, W. 1891; Vol. leg., VII 114, 243, 287, 397, VIII 424, 431, 442, 466, 514; Z pamiętnika konfederatki księżnej Teofili z Jabłonowskich Sapieżyny, Wyd. W. Konopczyński, Kr. 1914; – AGAD: Arch. Radziwiłłów V 8903 (Korespondencja Ł-ego z Radziwiłłami), V 8905; B. Tow. Przyj. Nauk w Wil.: rkp. 95 s. 297, 349 (odpisy w posiadaniu autora).
                                                                                                                                                                                                                             Wacław Szczygielski